2.16. Zamiana.

Julia robiła dosłownie wszystko z fryzurą Leyi aby wyglądała jak najwspanialej.
-Nie rozumiem cię Julice... To tylko włosy!-marudziła Leya
-W twoim wypadku nawet pojedynczy włos jest bardzo ważny.

Najwyraźniej tą samą zasadę przyjęto w Wielkiej Sali. Wchodząc do niej w pierwszej chwili nie wie się gdzie tak naprawdę się jest. Wszystko było perfekcyjnie pokryte lodem nadając pomieszczeniu niesamowitego piękna, które z łatwością sprawiały stan zapomnienia o wszystkim poza sprawami związanymi z balem. Z Wielkiej Sali biło ciepłem, ciepłem wywołanym przez gorącą atmosferę tak długo wyczekiwanego balu. Leya wraz z Julice stały w sali wejściowej. Leya była pełna nerwów, a Julice żywo krytykowała stroje innych dziewczyn.
-Nie rozumiem! Jak można ubrać niebieską sukienkę i czerwone buty?-zapytała
-Nie wiem naprawdę.-Leya przeskakiwała z nogi na nogę
-A tobie co?
-Boję się.-wyznała Leya
-Błagam! Twój kok nie ma prawa się rozpaść, a jeżeli nawet to nic się nie stanie. Twoja sukienka jest w porost boska, umiesz tańczyć no i idziesz na bal z najpopularniejszym chłopakiem w szkole.
Wszystko było prawdą. Długa, czerwona sukienka Leyi z rękawami zakończonymi falbanką. Sukienka wyglądała lepiej na Leyi niż na wieszaku zrobiła z niej kogoś innego niż zazwyczaj. Uważana za zdolną, twardą i przebiegłą osobę zamieniła się w delikatną i bezbronną księżniczkę. Wzbudzało to nie ukrywany podziw wśród uczniów którzy już pojawili się w Wielkiej Sali.
-No i jeszcze wspaniały amulet i ta delikatna połowa serca... Na serio od kogo ją masz?
-Julice! Rusz głową choć raz!
-Marcus i Gabriell.-powiedziała cicho Julia
-Czy ty naprawdę...
-Nie na serio! Zobacz!
Miała rację. Gabriell i Marcus szli w milczeniu w stronę dziewczyn. Leya spojrzała na Gabriella automatycznie. W czarnej wyjściowej szacie i białej koszuli wyglądał jeszcze wspanialej niż zazwyczaj. Bardziej poważniej, doroślej, odpowiedzialnie...
-Leya!-szturchnęła ją Julia
-Co!?-oburzyła się wyrwana z myśli.
-Jesteśmy na balu...-Julia zaczęła opisywać jej swoje położenie w zamku.
-Naprawdę myślisz, ze jestem tak upośledzona aby nie wiedzieć gdzie jest co w Hogwarcie?
Roześmiali się wszyscy.
-Ale teraz do rzeczy.-zaczął Gabriell poważnym, ale rozbawionym tonem-Mamy dla was propozycję transakcji.
Dziewczyny spojrzały po sobie w znaku zapytania.
-Zaraz... Od kiedy jesteśmy towarem za galeony?-zaśmiał się Marcus
Gabriell uderzył się w czoło.-Z kim ja pracuję...uhhmmm...Mniejsza. Więc mamy propozycję wymiany parą do tańca.-wydusił z siebie Gabriell wyraźnie zakłopotany
Julia spojrzała na Leyę. Ta natomiast walczyła sama ze sobą.
-Mi to nie przeszkadza.-zgodziła się Julia
-Leya?-Gabriell podszedł do niej i podał jej rękę. Za kilka chwil zacznie się taniec drużyn Turnieju.
-Szczerość, nadzieja i śmiech.-podała rękę Gabriellowi powstrzymując się od dodania jeszcze jednego sześcio literowego wyrazu.

-A więc zacznijmy!-otworzył bal Siwobrody.
Uczniowie stali w kole. Drużyny z Dumstrangu, Beaxbatons i Hogwartu ustawiły się w środku koła według wcześniejszych ustaleń o których żaden z uczniów nic nie wiedział.Wszędzie panowało podniecenie i oczekiwanie na dalszy przebieg wydarzeń. Leyę dopiero teraz opanował strach przed błędem w tańcu. Drżała.
-Hej Leya. Spokojnie.-szepną Gabriell
-Łatwo powiedzieć.
-Zaufaj i pomyśl, że każde złe wspomnienie zamienia się w kupę śmiechu.
Bo tak było. Muzyka wypełniła Wielką Salę. Po kilku krokach na twarzy Leyi pojawił się uśmiech z nie wiadomo czego. Nie popełnili najmniejszego błędu.

Trzy czy cztery utwory jeden po drugim zalatywały głębokim romantyzmem który delikatnie uspokoił wszystkich. Leya widziała zadowoloną Julię z Marcusem który najwidoczniej zabrał się za opowiadanie kolejnej jego rozbawiającej historyjki co w Julice wzbudzało podziw.
Wielką niespodzianką ukazała się piątka muzyków z zespołu o dziwnej nazwie natomiast ich muzyka mała w sobie coś na wzór połączenia wielkiej ochoty do tańca, energii i zabawy z przyjaciółmi. Drużyna Gryffindoru bawiła się szalenie w towarzystwie przyjaciół z poza Drużyny-Nadziei. Gdy Leya sobie to przypominała następnego dnia stwierdziła, że nigdy w życiu nie bawiła się tak dobrze. Zabawa trwała dwie i pół godziny.

Nieubłaganie zbliżała się północ. Kilka osób było już w dormitoriach śpiąc słodko. Zespół grał ostatnią piosenkę tego wieczoru, a żeby było zabawniej wolną. Leya tego nie zauważyła, ale dopiero teraz w Wielkiej Sali pojawiła się Nonlee.
Julia tańczyła wtulona w Marcusa z szerokim uśmiechem na twarzy. Leya z Gabriellem byli w drugiej części Wielkiej Sali. Oboje zmęczeni, ale szczęśliwi nie tylko z powodu wspaniałej muzyki. Byli szczęśliwi, że są razem.
-Tak więc? Warto było się bać?-zapytał Gabriell
-Bardziej warto było posłuchać tej świetnej muzyki, a ja słucham tylko najlepszych utworów.
Zaśmiali się po czym spojrzeli sobie w oczy. Leya dopiero teraz zauważyła jak blisko jest Gabriell, jak piękne i pełne radości są jego oczy...
Julia stanęła nagle jak wryta z otwartymi szeroko oczami. Marcus uśmiechnął się. Oboje wpatrywali się w Leyę i Gabriella już nie tańczących.
Całowali się już od kilki sekund.
Nonlee uśmiechnęła się szyderczo na ich widok.

2.15. Złamane srebro

2.15. Złamane srebro

            Gabriell odetchnął na jakiś czas. Gryffoni grają mecz dopiero po świętach. Treningi też stały się lżejsze, a co sobotę odbywała się kolejna lekcja tańca. Czas mijał szybko i w miarę spokojnie, że (wywiad Leyi nie zrobił wielkiej furory w szkole) aż za spokojnie.
Był piątkowy wieczór. Leya, Julice i Lysander siedzieli przy kominku ciesząc się ostatnią rozmową przed świętami. Jutro rano Hogwart Express zawiezie ich na King's Cross. Tym razem są w mniejszości uczniów. Wszystko przez bal.
-Jula dlaczego się jeszcze nie spakowałaś?-zapytał Lysander.
-Bo nie jadę do domu. Zostaję na bal.
-Ja kto?-dopytuje się Leya
-Zdziwisz się. Idę z Gabriellem.-oznajmiła spokojnie Julice
To było wielką niespodzianką. Leya zrobiła kamienną minę.
-Od kiedy?-dopytywał Lysander
-Od niedawna. Mniejsza. Robię to tylko dla tego, że wyświadczam mu przysługę. Wiesz Victoria...
-Nie wspominaj.-poprosiła Leya i schowała nos w pergamin, a w ręku trzymała ołówek.


           W Hogwarcie wszędzie pachniało wysokimi choinkami zdobionymi bombkami głównie w kolorach domów. Atmosfera świąt zaczęła oczarowywać każdego. Leya robiła się coraz bardziej niespokojna. Czekała na paczkę od babki z nie byle czym. Pojawiła się z innymi prezentami w dormitorium. Gdy Leya wstała Julia już zabierała się za rozrywanie ozdobnego papieru.
-Wesołych świąt.-Leya usiadła na łóżku biorąc swój pierwszy prezent w czerwonym papiarze.
-Szczęśliwych świąt.-odpowiedziała Julia trzymając torebkę z Fasolkami Wszystkich smaków i dwa pudełka czekoladowych żab.
-Mam nadzieję, że będą szczęśliwe.-mruknęła Leya.
-Muszą być! Już nie mogę się doczekać balu!-teraz Julia podziwiała srebrną bransoletkę z pięcioma złotymi gwiazdami.
-Śliczna. Od kogo?
-Lysander Leya. A co ty tam masz?
"Ciekawe zaprawdę ciekawe..."
-Czekoladowe żaby, fasolki, książkę "Przydatna Czarna Magia" od Lysandra, "Quiddith przez wieki"  od Marcusa i... co?
Leya z malutkiego czerwonego pudełeczka wyciągnęła srebrną połowę złamanego serca. Z doczepioną karteczką.
-Co jest?-Julia podeszła do Leyi zobaczyć co przyjaciółka trzyma w reku, ale ona szybko schowała łańcuszek i otworzyła ostatnią paczkę: od babki.
-Jaka śliczna!-krzyknęła Julia.
To była sukienka. Długa, zwiewna z delikatnego materiału. Miała długie rękawy zakończone falbankami. W tali miała pasek z złotą klamerką. Była po prostu idealna.
-Będziesz królową balu zobaczysz. Ja idę na śniadanie.-Julia pospiesznie wyszła z pokoju zostawiając podarty papier na swoim łóżku i podłodze.
"Jeszcze tego ci brakuje Leya"
Ciekawość wzięła górę nad rozsądkiem. Leya jeszcze raz spojrzała na złamane serce.
"Kartka jest zbyt mała aby wszystko opisać, a słów zbyt mało aby ułożyć logiczne zdania, ale serce tłumaczy nam dosłownie wszystko."
Leya uśmiechnęła się na widok kaligrafii Gabriella. Zazwyczaj pisze gorzej co pokazuje tłumacząc taktyki przeciwników.
-Gabriell... Naprawdę musieliśmy tak wpaść między rozumem, a sercem które ciągle są w kłótni i którego byś nie wybrał i tak będzie się miało albo kłopoty albo wyrzuty sumienia?